Także w niniejszej wersji bliźnięta mają moc od dziecka i prowadzą sobie normalne życie z mamą. Jest też drobna zmiana, że nie mieli 10 lat, gdy ich budynek dostał bombami, tylko... no, troszkę więcej (16, 17?), bo inaczej to opowiadanie nie miałoby prawa bytu. Ale to takie tam pierdółki. Nie przepadam zbytnio za zmienianiem fabuł kanonicznych, więc skoro mnie dupa nie boli o te kilka lat, to chyba nie jest tak źle. No ale ostrzegam, jakby co.
Also, tak na wypadek, jakby się ktoś nie zorientował, będzie twincest, kazirodztwo i inne zbezeceństwa. Umywam ręce od odpowiedzialności za skrzywdzone konserwatywne mózgi.
- Kiedy byliście mali, nie mieliście jeszcze kolorów – powiedziała Mama. Spojrzeli na nią zaskoczeni, bo przecież wciąż byli mali. Więc jak mali musieli być wtedy, żeby Mama tak mówiła? – Kiedy tylko się ruszałeś, pędziła za tobą taka jasna, srebrna wstęga, a twoja siostra bawiła się pływającym wokół niej ciemnoszarym dymem. Staliście się czerwonym i błękitnym dopiero gdy zaczęliście lubić te kolory.
- Naprawdę bardzo lubię czerwony – powiedziała Wanda, siedząca na podłodze obok, ale on wstał; czuł potrzebę, by znów biec, wrzącą mu w żyłach. – Chciałabym mieć na imię Red.
- Cóż, zawsze możesz nazywać się Scarlet – powiedziała Mama, całując ją z miłością w czoło, a potem dała jeszcze całusa jemu, żeby nie czuł się gorszy. – Scarlet znaczy taki bardzo jasny czerwony, i jest też takie imię. Mogłabyś mieć taki przydomek. Chciałabyś?
- Tak! – Twarzyczka Wan... Nie, twarzyczka Scarlet rozjaśniła się, a on nie mógł się powstrzymać, żeby samemu się nie uśmiechnąć. Zaczynał mu się podobać ten cały pomysł z przydomkami.
- No to czy ja mógłbym się nazywać Silver? – spytał.
- Ja myślę, że powinieneś się nazywać Quick – odparła jego siostra.
- Niee, to zbyt oczywiste! – Machnął na nią ręką tak szybko, że pewnie nawet tego nie zobaczyła. – Jeśli będę nazywać się Quick, wszyscy będą wiedziać, jaką mam moc. Mama powiedziała, że byłem kiedyś srebrny, więc chcę mieć na imię Silver.
- Jak sobie życzysz, kochanie – Mama usiadła głębiej w swoim krześle na biegunach. Przez moment Pietro chciał wdrapać jej się na kolana i trochę pobujać się z nią, ale prędkość roznosiła go od środka.
- Jestem światłem! – krzyknął na Wandę, więc zerwała się i pobiegła za nim. Ale nie mogła go dogonić, nigdy nie mogła.
- A ja ciemnością! – rzuciła, już prawie bez tchu. Przemknął obok niej ze śmiechem.
- Światło jest lepsze niż ciemność!
Wanda biegła za nim jeszcze przez kilka sekund zanim się zatrzymała, wbijając wzrok w podłogę. – To nie fair... – powiedziała głosem, który zawsze miała zaraz przed płaczem. Nie wiedział, czy miała na myśli jego prędkość czy to, co powiedział, ale też stanął. Serce tłukło mu się jak szalone.
Złe i dziwne rzeczy działy się, gdy Wanda płakała. Mamie się to nie podobało. Zazwyczaj to przez niego płakała, nawet jeśli wcale tego nie chciał. I za każdym razem Mama była na niego zła przez kilka dni, chociaż mówiła, że nie była, i traktowała go tak samo, jak zazwyczaj... ale było inaczej.
Więc pobiegł do Wandy, żeby przeprosić. Nie chciał jej zranić. Nie chciał powiedzieć tego, co powiedział. Nie chciał być dla niej niemiły, to tylko tak po prostu wypadło mu z ust. Czasem jego usta były szybsze niż jego mózg. Tak, powinien to powiedzieć. To zawsze ją rozśmieszało.
Ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć – a to się prawie nigdy nie zdarzało – Mama zgarnęła ich oboje i wciągnęła ich sobie na kolana, i zaczęła ich delikatnie kołysać. Miała zamiar znów powiedzieć im coś ważnego, więc Pietro nie mógł jeszcze wtedy przeprosić. Wziął dłoń Wandy, żeby jej przekazać, że mu przykro, ale nawet na niego nie spojrzała.
- Nic nie jest gorsze ani lepsze – powiedziała Mama. – Nie może być światła bez ciemności. Spójrzcie. – Wyciągnęła lampę zza krzesła i postawiła ją na stole, żeby mogli oboje na nią spojrzeć. – Lampa to światło, tak? Ale zawsze daje cienie. Widzicie? Są tutaj, tutaj i tutaj. Ciemność jest utworzona przez światło.
- Ale co, gdyby lampa zwisała z sufitu? – spytał Pietro. Na pewno był jakiś sposób, żeby światło było bez ciemności.
- Wtedy byłby cień na suficie.
- No to co, jeśli wisiałaby w powietrzu? Wanda mogłaby ją unieść w powietrze.
Wanda przytaknęła gorliwie, nagle bardziej zainteresowana niż nieszczęśliwa.
- Wtedy byłyby cienie za wszystkimi rzeczami w pokoju.
- A co, jeśli nie byłoby nic w pokoju? Jeśli w ogóle nie byłoby pokoju? Co jeśli byłaby w kosmosie?
- Wtedy byłyby planety i księżyce, które byłyby ciemne po drugiej stronie.
- Ale co, jeśli nie byłoby w ogóle nic?
- Wtedy nie byłoby także światła.
Pietro przestał pytać, a usta mu się lekko rozwarły; czy mogłoby nie być światła w ogóle? Mama tak powiedziała... Ale...
- Więc, jeśli nie byłoby światła, to byłaby ciemność – powiedziała Wanda, znów wesolutka – prawda, Mama? Tak jak w naszym pokoju, gdy gasisz nam światło na noc.
- Prawda, kochanie – odparła Mama. Wanda spojrzała na niego z uśmiechem, ale nie triumfującym, jak się spodziewał; była po prostu bardzo, bardzo szczęśliwa. Ścisnął jej dłoń i próbował sam się uśmiechnąć, ale nie chciało się udać.
- Więc pamiętajcie – powiedziała znów Mama, przygarniając ich do piersi. – Ciemność może istnieć, gdy nie ma światła, ale nie może być światła bez ciemności.
Nie wiedziała, czemu przypomniała sobie akurat ten moment, gdy patrzyła na śpiącego Silvera. Zawsze musiał się wyspać, gdy zbyt dużo biegał. Głupi brat. Uśmiechnęła się i pocałowała go w policzek, a on tylko odburknął coś przez sen, żeby dała mu spokój. To tylko sprawiło, że chciała go bardziej pomęczyć.
Odłożyła ścierki i usiadła przy nim. Dlaczego to zawsze ona musiała sprzątać pokój? Poszłoby znacznie szybciej, gdyby tylko ruszył tyłek. Leniwy dupek. Czasem zastanawiała się, jak by to było, gdyby miała innego brata, ale zawsze wychodziło, że jakby nudno. Czasem zastanawiała się też, jak by to było, gdyby nie miała w ogóle brata, i zawsze wychodziło jeszcze bardziej nudno.
A teraz spojrzała na niego i pomyślała, co by było, gdyby w ogóle nie spał, gdyby był martwy... i nie mogła sobie nawet tego wyobrazić. Co jeśli to ona go zabiła, podczas jednego z jej ataków? Nie umiała wtedy kontrolować mocy. Nie, nie było takiej opcji. Bez względu na to, jak źle jej było, nigdy nie mogłaby go zabić. To by się po prostu nie stało. Prawda?
Przewrócił się na plecy, a ona wciąż tam siedziała i wyobrażała sobie, że jego spokojna twarz była pobladła, że jego pierś nie unosiła się w każdym oddechu. Wyobrażała sobie, że po prostu leżał tam martwy. Mama była na dole, przygotowując wszystko do pogrzebu i stypy, a ona siedziała tutaj, gapiąc się na niego. Zabiła go. To wszystko jej wina. Była taka wściekła, było jej tak źle, i zanim się zorientowała, uszedł z niej szkarłatny dym, a potem... On był martwy. Mama nie była zła. Po prostu dużo płakała. Wiedziała, jak Scarlet się czuła, sama też kiedyś kogoś zabiła.
Ale teraz jej brat bliźniak był martwy i leżał na swoim łóżku, jakby tylko po prostu spał, jakby nic a nic się nie stało, i to wszystko jej wina. Łzy pociekły i prawie czuła, jak wraz z nimi cieknie jej moc, ale nie mogła na to znowu pozwolić.
Rany, braciszku, obudź się, bo tracę zmysły.
Uczepiła się jego dłoni jak liny ratunkowej i ta ulga, gdy okazała się ciepła, była tak obezwładniająca, że poczuła, jak szloch rozrywa jej pierś. Położyła głowę na jego ramieniu – tym samym, na którym płakała już tyle razy wcześniej.
- Co ty do cholery robisz? – wymamrotał, wyrwany ze snu, ale gdy zobaczył, że płacze, jego głos złagodniał. – Hej, co się dzieje?
- Nic – rzuciła między szlochami, od razu cichsza i spokojniejsza. – Jestem po prostu idiotką.
- A tak poza tym? – spytał figlarnie i nie mogła powstrzymać śmiechu. Trzepnęła go w to samo ramię, które przed chwilą zmoczyła. – No dobra, chodź tu.
Owinął ręce wokół jej talii i zasadniczo wciągnął ją na łóżko, a ona wtuliła się w niego; ciche szlochy wciąż wyrywały jej się od czasu do czasu. Trzymał ją, jak zawsze, powoli ją uspokajając.
- NIE CHCĘ TEGO! – wrzasnęła Wanda. Pietro z trudem dobiegł do krzesła na biegunach, którym rzuciła przez pokój jak małą piłeczką, i odstawił je bezpiecznie. Mama próbowała do niej mówić, ale Wanda zupełnie nie słuchała. Klęczała na podłodze, a szlochy targały jej ciałem, gdy płakała: - To nie faa-a-air!
Kubek, który Mama dopiero co napełniła kawą, rozprysł się na kawałki, więc Pietro czym prędzej odepchnął ją zanim się poparzyła. Nie pierwszy raz Wanda była w takim stanie, więc miał już wprawę.
Mama zawsze mówiła, że są jak światło i ciemność. On nigdy nie płakał, nawet kiedy był małym dzieciakiem. Był zbyt pełny energii i radości. Wanda za to płakała coraz więcej w miarę, jak rosły jej moce i wszystko się zmieniało. Nienawidziła płakać, nienawidziła nie móc się kontrolować, nienawidziła całego tego chaosu, który powodowała, i myślał, że między innymi dlatego było tak źle. Więc próbował pomóc najlepiej, jak potrafił.
Zdążył schwycić oddech i znów musiał pędzić, gdy ciężka czarna figurka kota, którą Mama kupiła jako mały żart zrozumiały tylko dla nich, pofrunęła w stronę okna. Na pewno by je stłukła, gdyby się nie postawił na drodze. Impet, z którym walnęła go w brzuch, niemal zbił go z nóg, ale prędko odzyskał równowagę. Nie było czasu na odpoczynek. Lada moment Wanda mogła znów krzyknąć. Nie mógł zrobić nic poza zmniejszaniem szkód. A może mógł?
Już otwierała usta, gdy popędził prosto do niej, i zdumienie w jej oczach kupiło mu brakującą sekundę. Przytulił ją, najmocniej jak potrafił, i zaczął kołysać ją w tym samym rytmie, w którym Mama zawsze kołysała ich na jej krześle. Przestała. Bardziej zszokowana niż pocieszona, myślał, ale przestała.
- Dlaczego to muszę być ja? – płakała jeszcze z cicha, ale z dużo mniejszą desperacją; kiedy Pietro się rozejrzał, nic już nie latało. Jej dłonie zacisnęły się na jego koszulce, gdy położyła mu głowę na ramieniu. – Chcę się tego pozbyć...
Mama przyszła do nich i przygarnęła ich oboje do piersi. – Nie możesz, kochanie – powiedziała miękko. – Jest już zbyt dużą częścią ciebie.
- Nie chcę, żeby było – zaskomlała Wanda. Jej pięści szarpały go za koszulkę, ale potem przytuliła się mocniej. – Dlaczego nie mogę być normalną dziewczyną?
- Bo normalne dziewczyny są nudne – rzucił Pietro bez zastanowienia. – No i jeśli pozbędziesz się mocy, już nie będziesz Scarlet! – dodał w napadzie geniuszu.
- I tak mnie tak nie nazywasz. – Pociągnęła nosem naburmuszona.
- Zacznę. Obiecuję. – Przytulił ją mocniej, jakby to miało pomóc ją przekonać.
Mama podniosła ich z podłogi i usiadła na krześle na biegunach z nimi na kolanach, chociaż byli już na to za duzi. – Znałam kiedyś taką dziewczynę – zaczęła; Wanda i tak znalazła sposób, by wcisnąć głowę między niego a Mamę. – Też nie chciała swoich mocy. Zawsze szukała sposobu, żeby się ich pozbyć, aż w końcu jej się udało.
- A więc jest sposób, żeby ich nie było? – Nadzieja w głosie Wandy była tak wyraźna, że nawet Pietro poczuł, że to źle. Mama spojrzała na nią bardzo smutno.
- Te moce są częścią ciebie; tak samo, jak były częścią niej. Ale i tak chciała się „wyleczyć”. Kiedy jej się udało, to było tak, jakby wyrwała sobie serce.
Wanda zachłysnęła się powietrzem, a jej dłoń znalazła jego.
- Patrzyłam, jak gasła – kontynuowała miękko Mama. – Było coraz gorzej z każdym dniem. Przestała jeść, przestała mówić, a którejś nocy położyła się i już nigdy nie wstała.
Łzy pojawiły się znów w oczach Wandy, ale nie odważyła się odezwać. Mama delikatnie głaskała ją po włosach.
- To się tyczy was obojga – powiedziała. – Nie możecie wyciąć części siebie i być wciąż tacy sami. Zaakceptujcie swoje moce, a one znajdą sposób, żeby wam się odwdzięczyć.
- Wyobraziłam sobie, że nie żyjesz – powiedziała w końcu. Pietro przytulił ją mocniej, jakby to mogło pomóc. – Że miałam atak i cię zabiłam.
- Nie miałaś ataku od lat, Scarlet.
- Tak, bo zawsze je powstrzymywałeś. Ale co, jeśli miałabym atak przez ciebie i nie dałabym ci przeprosić?
- To wtedy byłaby tylko moja wina. Zabiłbym się sam, i zasłużyłbym sobie na to, gdybym był tak głupi, żeby cię zranić.
- Nie... – zapłakała znów, wtulając się w niego ciaśniej. – Nie mów tak. Nie możesz umrzeć przede mną. Tak naprawdę, pewnie bym sama się zabiła, zanim pozwoliłabym sobie cię skrzywdzić, gdybym miała atak.
- I jak myślisz, jak ja bym się wtedy czuł? Albo Mama? Nie waż się popełniać samobójstwa.
- Nie miałam na myśli, że zrobiłabym to umyślnie...
- Dobrze. Poza tym, nie będziesz miała ataku. Kontrolujesz to już lepiej.
- Naprawdę? Właśnie wwyobraziłam się w płacz.
Zaśmiał się miękko. – E tam. Jest dokładnie tak, jak Mama mówiła. Zaakceptowałaś swoje moce i pozwoliły ci się uspokoić.
- Nie, to wszystko dzięki tobie – odparła, ocierając łzy z policzków. – A teraz, skoro to wszystko to twoja wina, wstawaj i sprzątaj pokój.
- Nie mogę, leżysz na mnie. – Próbowała wstać, ale trzymał ją mocno.
- No to mnie puść! – Walnęła go w pierś, ale tylko się zaśmiał i chwycił jej dłoń. Próbowała się od niego odepchnąć, ale udało jej się jedynie wyczuć jego twarde mięśnie pod koszulką. Cholera.
Pietro zdecydował kilka miesięcy temu, że powinien popracować nad sylwetką, żeby pasowała do tego, jak dużo ćwiczy. Śmiała się wtedy z niego, bo bieganie to nie to samo, co ćwiczenie, a już szczególnie nie wtedy, gdy przychodzi mu tak łatwo, ale teraz... Musiała przyznać, cokolwiek robił, zadziałało. Do diabła, jej brat robił się naprawdę seksowny.
O czym ja do cholery myślę?!
Podskoczyła tak gwałtownie, że nie zdołał jej powstrzymać, ale wciąż trzymał jej nadgarstki i nie chciał ich puścić. Uśmiechnął się do niej szeroko; dopiero wtedy dotarło do niej, że ten denerwujący guzik w jej bluzce znów się rozpiął i Pietro mógł teraz doskonale widzieć wszystko, co miała. Zaklęła w duszy.
- No daj spokój, puść mnie w końcu, ty czubku – powiedziała cicho, ale jakoś dziwnie nie czuła złości ani zaniepokojenia. Właściwie nie była pewna, czy chciała, by w ogóle ją puszczał.
- Puść mnie, Silver! – krzyknęła, próbując go odepchnąć – Mama obiecała, że będę mogła dzisiaj pojeździć i mi tego NIE zepsujesz!
Rzuciła mu nienawistne spojrzenie. Pietro mógł niemal dostrzec czerwień budzącą się w jej oczach, więc prędko zabrał ręce. Mama śmiała się z nich tak, jak już prawie nigdy nie robiła, i pomogła Scarlet wsiąść na konia. Zarżał, ale stał grzecznie w miejscu, póki właściciel nie pociągnął go delikatnie wzdłuż padoku. Scarlet zaśmiała się jak mała dziewczynka, którą już od dawna nie była, ale nie chciała przestraszyć konia – szybko ucichła i tylko się trzymała.
- Jesteś za stara, żeby jeździć z pomocą! – krzyknął na nią. – Ogarnij się!
- Mogłabym? – spytała właściciela niepewnie, a on wzruszył ramionami.
- Jasne, jej to nie będzie przeszkadzać – odparł, wskazując podstarzałą klacz, na której jechała Scarlet, oddał jej wodze i zaczął wyjaśniać, co ma robić. Mama obserwowała to z Pietro i była tak dumna. A potem spojrzała na niego.
- Nie chciałbyś też pojeździć?
- E tam – odparł głosem dużo lżejszym niż się czuł. – Po co wchodzić na konia, kiedy można biec szybciej niż koń?
Mama zaśmiała się, podobnie jak Scarlet, która właśnie przejeżdżała obok.
- Pietro ma rację, Mama – rzuciła, jadąc dalej. Mama uśmiechnęła się.
- Więc będziesz tylko patrzył?
- No. A kiedy Scarlet będzie jeździć lepiej, możemy sobie wszyscy urządzić wyścigi.
- Żebyś mógł wygrać? – zaśmiała się Mama i spytała właściciela, gdzie jest jej koń.
Nim się zorientowali, już była na nim, całując jego wargi i szyję, podczas gdy on rozpinał guziki jej bluzki. Niebawem jedyną rzeczą między nimi była jej cienka bielizna i gdy ocierała się o niego biodrami – raczej nie celowo, myślał – nie mógł się już opanować.
Przyciągnął ją do pocałunku, głębokiego, wygłodniałego, zachłannego pocałunku, który wyrywał z jej ust miękkie jęki i sprawiał, że orała mu paznokciami ramiona; nie próbowała z tym walczyć, ale gdy się oderwali...
- Nie powinniśmy – szepnęła prosto w jego usta. – Boże, Silver, jesteśmy rodzeństwem. Jesteśmy bliźniętami! Nie wolno nam... – Przymknął ją kolejnym pocałunkiem i chyba już wtedy się uspokoiła.
- Nic złego się nie stanie – odparł miękko, przytulając ją mocno. Przypomniał sobie, że miał gumkę w szafce nocnej, i założył ją zanim Scarlet w ogóle zorientowała się, co się dzieje. – Nic się nie martw – dodał, wtulając twarz w jej włosy, gdy jego dłonie błądziły po jej ciele. Odetchnęła, wyginając się; ucałował jej szyję, mocno, dopóki nie wyrwało jej się piśnięcie, po czym szybko odsunął na bok jej bieliznę i wszedł.
- Ooch, mój... – stłumił jej głośny jęk ręką. Była tak cudownie ciasna. Czuł już strużkę krwi ściekającą z niej, choć nie przeszedł jeszcze przez błonę. Mógł się wbić cały naraz, gdyby przyłożył do tego swoją prędkość – ale to by ją bolało. Nie, musiał to zrobić powoli i delikatnie. Nie mógłby jej skrzywdzić.
- Wszystko w porządku? – spytał cicho, odejmując dłoń od jej ust, by odgarnąć włosy, które spadły jej na twarz. Przytaknęła i uniosła się nieco, by nieco bardziej przycisnąć do niego biodra; odpowiedział pchnięciem i nagle był już w środku. Krzyknęła, najciszej jak mogła, opadając na niego, owijając mu ręce wokół ramion jak wybawcy. Przytulił ją mocno.
- Nic mi nie jest – powiedziała, pociągając nosem. Już czuł jej łzy na ramieniu.
- Scarlet...
- Nie, naprawdę. Wytrzymam. Po prostu... Proszę... – Nie dokończyła, ale nie musiała. Trzymała się go, gdy zaczął się ruszać, najwolniej jak mógł na początku, ale wciąż wydawała z siebie cichy jęk, gdy tylko choćby drgnął. Nie uniosła głowy nawet na moment, po prostu wtulała się w niego, nawet gdy przyspieszył. Wiedział, że tego chciała – ale jakoś ciężko było o tym pamiętać teraz, między jej stłumionymi okrzykami i uczuciem jej ciepła owijającego się wokół niego.
- Dlaczego przestałeś? – spytała zdziwiona i w końcu uniosła głowę, by na niego spojrzeć. – Silver?
- Chcę cię widzieć – odparł; serce tłukło mu się jak szalone. Kurwa, to był tak zły pomysł, że prawie fizycznie bolał. Miała rację. Nie powinni byli.
Przytaknęła, ocierając twarz, wciąż trzymając się go, nawet gdy usiadł i wszedł w nią tak głęboko, że z najwyższym trudem powstrzymała wrzask. Była tak pełna, wypełniona po brzegi nim, swoim bratem, i było to tak cudownie doskonałe, że nie chciała, by kiedykolwiek przestawał. Gdyby ją zapytał, dlaczego płakała, na Boga, nie byłaby w stanie mu odpowiedzieć.
Proszę, Silver, tylko nie przestawaj.
Obrócił ich, uniósł się nad nią i już to kochała, móc na niego patrzeć, owinąć wokół niego nogi i przyciągnąć go bliżej, i całować go, i widzieć, jak się rozpada od czucia jej.
A kiedy stopniowo zwiększał tempo, ból wewnątrz niej mieszał się z jego zapachem, rozkosz mieszała się z wyrzutami sumienia, które powinni mieć, a potem wszystko odpadło, odpłynęło, i zostały tylko jego miękkie jęki, jego twarda męskość wdzierająca się w jej wnętrze, jego wargi całujące ją nieprzerwanie, żeby nie krzyczała, i to obezwładniające uczucie przepełnienia, poruszającego się z nieludzką szybkością, które wybuchało, rozrywało ją na kawałki i zaraz sklejało ją z powrotem. Właśnie zerżnęła swojego brata bliźniaka i, do cholery, uwielbiała to.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz