[Kuroshitsuji] Uśmiech (Sebastian x Ciel)

Trzy zdania o tym opowiadaniu. Zamówione przez Nitkę. Oczywiście prawie całkiem inne niż miało być. Oczywiście, absolutna beznadzieja.

Czekam na więcej zamówień.

---

Uśmiech

Elvira zapukała lekko do drzwi i, nie otrzymawszy odpowiedzi, zmarszczyła brwi. Nie wolno było jej wchodzić do pokojów gości bez zaproszenia, chyba że coś się stało. Tymczasem za drzwiami panowała cisza. Wsłuchała się w przestrzeń i z całą pewnością mogła usłyszeć silne bicie serca i przyspieszony oddech. Hrabia Phantomhive na pewno więc nie spał - dlaczego w takim razie nie odpowiadał?
- Panie? - zapukała jeszcze raz i znów nie otrzymała odpowiedzi. Jej słuch nie mógł jej zawieść. Poza szybkim, płytkim oddechem żaden dźwięk nie wydostawał się z ust hrabi. Tylko jedna sytuacja tłumacząca coś takiego nasuwała jej się na myśl - ta z mnóstwem krwi i poważną raną na całej szyi. Musiała działać szybko.
- Hrabio Phantomhive... - nacisnęła klamkę i czym prędzej wsunęła się do pomieszczenia. Podłoga czy łóżko? Wszystko zależało od tego, gdzie zabójca dorwał chłopca. Prawdopodobnie łóżko - wcześniej z pewnością ochroniłby go jego lokaj. Jej serce biło jak szalone; musiała szybko pomóc hrabiemu. Śmierć Wyżła Królowej w posiadłości jej pani z pewnością zniszczyłaby jej...
Jej oczy rozwarły się szeroko. To, co ujrzała po wejściu do pokoju hrabiego z pewnością przekraczało jej najśmielsze oczekiwania.
Poczynając od dłoni na jego ustach, a kończąc na penetrującym jego wnętrze penisie - wszystko bezwzględnie wskazywało na to, że była to chwila, w której to Ciel Phantomhive należał do swojego lokaja. Zdziwienie Elviry trwało ledwie sekundę; czym prędzej stanęła przy ścianie, niemal niezauważalnym ruchem zamknęła drzwi i w milczeniu wpatrywała się w przestrzeń. Jej twarz nie wyrażała absolutnie nic.
- Cóż, nie mogę powiedzieć, że nie to było moim celem... - mruknął Sebastian z uśmiechem, zsuwając dłoń z ust swego pana. Elvira nawet nie mrugnęła powieką.
- Czego chcesz? - warknął Ciel, głosem być może nieco zasapanym, ale z wyraźną wyższością.
- Proszę wybaczyć mi to najście... - zaczęła kobieta cicho, - lecz moja pani wystosowała pismo do hrabiego... Niestety, oczekuje odpowiedzi.
- Milcz i czekaj - odezwał się Ciel ponownie. - Sebastianie, kontynuuj.
- Jesteś naprawdę wyjątkowo zboczonym paniczem, nieprawdaż, Cielu? - Sebastian pospieszył, by spełnić jego życzenie. Cichy jęk wyrwał się z ust hrabiego, a za nim podążyły następne, coraz to głośniejsze, coraz to bardziej błagalne i rozkoszne. Elvira miała okazję widzieć chłopca w całej okazałości, gdy ten, siedząc na kolanach lokaja, lekko poruszał biodrami, jakby prosząc o więcej bez słów, których nie mogły wydać jego rozwarte usta. Miała także okazję widzieć, jak pokaźnej wielkości męskość wbija się w niego za każdym razem, gdy Sebastian unosi go i nabija na siebie - jego palce zręcznie obiegały jego krocze. Elvira miała okazję to wszystko widzieć, nie mogła jednak - ogniskowała spojrzenie u szczytu przeciwległej ściany.
- Se-Sebastian... Ah... aaah! Aaargh! Ah, ughh... Nie... nie... przes... argh!
Trudno byłoby Elvirze opisać uśmiech, z jakim Michaelis przyjmował bezskładne słowa swego pana. Przebijała z niego żądza, ale też dziwne oczekiwanie, jakby seks z nim był tylko pierwszym krokiem do całkowitego jego pochłonięcia. I choć Elvira znała doskonale przyczynę tych uczuć, to wciąż ich nagromadzenie i sposób, w jaki emanowały z zazwyczaj spokojnego i opanowanego mężczyzny, przerażały ją.
- Sebastiann...! Ghh... K-kończ... już...
- Tak szybko, paniczu? Cóż się stało...?
- Powiedziałem... kończ... aah!
Sebastian nie odezwał się już więcej, nabił go na siebie mocniej. Ciel jęknął głośno, wyginając głowę do tyłu i wtulając twarz w jego szyję - jego zęby były zaciśnięte, policzki pokryte czerwienią. Sebastian wpił się w jego usta, przytłumiając finalny krzyk.
Gdy Ciel opadał niemal bezwładnie na łóżko, Sebastian bez słowa skierował się do łazienki, by obmyć swoje pokryte mleczną wydzieliną palce. Wrócił z mokrym ręcznikiem; Elvira stała i cierpliwie czekała, aż hrabia będzie w stanie przeczytać wiadomość od jej pani.
- Powiedz Eleonorze, że jestem gotów dobić targu, ale nie oczekuję od niej, aby do jutra miała umówioną kwotę.
Elvira uśmiechnęła się, wychodząc. Wiedziała, gdzie uda się w następnej kolejności i już z radością poklepywała złoty kluczyk, zawieszony na jej szyi.
Ciel przeczytał tekst jeszcze raz i westchnął, składając kartkę wpół. To, co goszcząca go hrabina wyprawiała, samo w sobie było obrazą dla całej szlachty angielskiej, a mimo to... To było niesamowite. Trudno było określić, czy jej popularność nie wynikała właśnie z jej ekscentryzmu.
- Paniczu, uważaj... - szept Sebastiana wyrwał go z zamyślenia. Kartka leżała na ziemi, jej brzeg był zakrwawiony. Ciel spojrzał na swój przecięty palec i westchnął.
- Przynieś... Sebastian! - jego policzki okryły się czerwienią, gdy Michaelis, patrząc prosto w jego oczy, wsunął sobie jego palec do ust i począł zlizywać szkarłatną krew. Jego wargi pokrywał uśmiech.